Is een burn-out (een volgende keer) te voorkomen?

Mensen die al eerder een burn-out hebben gehad, weten hoe alles omvattend de vermoeidheid is. Je kan eigenlijk helemaal niets meer, oftewel je bent volledig opgebrand. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Is de oorzaak dat je takenpakket te groot was voor de uren die je werkt? Of is de combinatie van een drukke baan met een intensieve thuissituatie teveel geworden? Of kreeg je meer verantwoordelijkheid dan je aan kan? Je zou denken dat de oorzaak van een burn-out buiten jezelf ligt. Toch is dat niet het geval.

Wat is dan wel de oorzaak van een burn-out?

Daar is niet maar één antwoord op mogelijk. Het valt wel op dat het vooral mensen overkomt die de neiging hebben om veel verantwoordelijkheid op hun schouders te nemen. Omdat ze perfectionistisch zijn, of er moeite mee hebben om hun grenzen aan te geven. Of een combinatie van deze eigenschappen. Een werkgever of leidinggevende zal niet gauw zeggen dat je voldoende of zelfs teveel taken in je pakket hebt. De enige die dat aan kan geven ben je zelf. Maar als het als falen voelt als je aan zou geven dat je teveel taken of verantwoordelijkheden op je bordje hebt, dan blijf je doorgaan totdat je instort en helemaal niets meer kan. Als je het zo ver hebt laten komen, dan is de weg naar herstel lang.

Waarom laat je het zo ver komen dat je pas op de rem trapt als het te laat is?

De onderliggende reden heeft dus vooral te maken met een angst om te falen. Welk voorbeeld hebben je ouders je hierin gegeven? Hebben je ouders je door hun reacties op jouw signalen geleerd dat je er mag zijn? Dat je goed bent zoals je bent? Dan is het zoveel makkelijker om van jezelf te houden en naar je eigen behoeften te luisteren. Als je moe bent, neem je rust, zoek je ontspanning. Maar als je in je jeugd geleerd hebt dat je niet goed bent zoals je bent, heb je waardering van anderen nodig om met deze overtuiging te kunnen dealen. In dat geval is het natuurlijk geen optie om niet aan de (vermeende) verwachtingen van anderen te voldoen. Want als je de waardering niet aan jezelf kan geven, heb je die echt van anderen nodig. Mensen die het moeilijk vinden om van zichzelf te houden, worden grenzeloos, in de hoop op bewondering, erkenning van anderen. Pas als je tegen jezelf kan zeggen dat je er mag zijn, met je kwaliteiten ėn tekortkomingen, is de waardering van anderen geen noodzaak meer. En wordt het makkelijker om goed voor jezelf te zorgen, je grenzen aan te geven. Dan zal je niet zo snel meer te ver over je grenzen gaan, waardoor de kans op een burn-out veel kleiner wordt.

Hoe kan je het voorkomen?

Door samen met een therapeut te werken aan je belemmerende overtuigingen over jezelf. Door in gesprek te gaan met je innerlijke criticus en weer te leren om van jezelf te houden. Zodat je het (weer) belangrijk gaat vinden om goed voor jezelf te zorgen. Dan zal je het niet meer zien als falen, als je aangeeft dat je grens bereikt is. Wil je weer van jezelf leren houden en kan je daar wat hulp bij gebruiken, kom dan naar praktijk de BergWeg, om hieraan te werken.